Deze vallei in het noordoosten van Big Island is voor bezoekers slechts op twee manieren te bereiken. Je kunt te voet afdalen in de vallei of je boekt een excursie. Nadeel van de eerste optie is dat het pad omlaag erg steil is en dat je eigenlijk niet veel meer kunt doen dan het deel van de vallei dat aan zee ligt bezoeken. Met de excursie ga je dieper de vallei in en zie onder andere een paar hoge watervallen en je komt op privéterrein waar je als wandelaar niet mag komen. Wij hebben de excursie gedaan. Op Tripadvisor hadden we erg enthousiaste verhalen gelezen over een gids die Douglas heette. We hadden geluk, hij was ook onze gids. Meteen toen we de vallei binnenreden stopte hij even en vroeg of ik op de plek naast hem wilde zitten want dan kon ik betere foto's maken dan op de plek waar ik zat. Heel attent.
Een groot deel van de vallei komt maar net boven zeeniveau uit terwijl het omringende land ongeveer 600 meter hoger ligt. De weg naar de vallei heeft een gemiddeld stijgings/dalings percentage van 25%. Ooit was het een drukte van belang in de vruchtbare vallei. Na een tsunami in 1946 hebben de meeste mensen de vallei verlaten en na een volgende overstroming in 1970 is er alleen een handjevol boeren, vissers en anderen die aan de vallei verknocht zijn overgebleven.
In de vallei stroomt de Waipi'o River hetgeen Hawaiiaans is voor meanderende rivier.
Waipi'o RiverOp een punt al vrij diep in de vallei stopte het busje een tijdje en konden we een stukje gaan lopen.
De mensen die hier wonen hebben een geheel eigen manier om aan te geven dat je niet welkom bent op hun privé terrein. Bij één van de huizen stond een bord met de tekst Als je dit terrein betreedt schieten we je neer, en als je dat overleeft schieten we nog een keer. We zagen op deze dag ook een motorrijder die bij een stoplicht voor ons stond met op zijn t-shirt Als ik teveel herrie maak moet je je gehoorapparaat zachter zetten.
Op de volgende foto zit een kwak bij een plas water. Het is een beetje een zoekplaatje.
Kwak
Regenboog Eucalyptus
Deze bomen hebben een opvallende gekleurde schors die eruitziet alsof hij geschilderd is. De bomen komen vooral voor in Zuidoost Azië, maar ook op Hawaii kun je ze vinden. Met name op Maui. Dit is de enige regenboog Eucalyptus in de Waipio Vallei.
Hiilawe Waterfall
Helemaal aan het einde van de vallei zie je de 442m hoge Hiilawe waterval.
Naast de hoofdwaterval zie je ook nog een kleiner stroompje water.
Op een gegeven moment waren we op een plek waar het bordje End Country Road stond. Even dachten we dat dit het eindpunt was, maar dat was niet het geval. Vanaf hier ging de rit verder over privéterrein, Douglas kende iedereen in het gebied en reed verder door riviertjes en over hobbelige paden dieper de vallei is.
Onze gids laat hier zien hoe deze bladeren gebruikt worden om maaltijden in te bereiden. Hij komt uit de omgeving en zijn familie woont al generaties lang in de vallei. Hij kent alles wat er groeit en bloeit en vertelt met veel liefde over de tradities en het leven in de vallei.
Op de foto hieronder is de steile weg te zien die de vallei met de buitenwereld verbindt. De weg is erg smal en in een niet al te beste conditie. Er mogen alleen maar 4x4-auto's op deze weg.
De boomstammen zonder bladerdek zijn nog een restant van de orkaan Iniki in 1992.
Waipio Lookout
Na afloop van de excursie zijn we zelf nog even naar een uitkijkpunt gereden dat uitzicht geeft over het begin van de vallei.
Het uitzicht is hier niet wezenlijk verschillend van het uitkijkpunt waar het busje de eerste keer stopte. Hoog in de boom bij het uitkijkpunt zaten een paar saffraangorzen.
Gewone saffraangorzenWe zijn daarna naar de Pu'ukoholã Heiau National Historic Site gereden waar de ruïnes van een grote oude Hawaiiaanse tempel staan. Onderweg hebben we in Waimea geluncht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten